Israelische reacties op Brussel (IMO)

 

Israelische reacties op Brussel

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/03/27/israelische-reacties-op-brussel/

 

= IMO Blog = 

Naast de verwachte en ook wel enigszins obligate steunbetuigingen en medeleven na de vreselijke aanslagen in Brussel waren er ook kritische geluiden te horen eerder deze week. Trouw zette er dinsdag direct een aantal op een rijtje onder de kop: “Vervelend die aanslagen maar ook een beetje eigen schuld”, en de lead: “… Maar sommige hoeken grijpen de gebeurtenissen wel aan om het Westen nog een keer de les te lezen over terrorisme.”

Vervolgens passeert kritiek van Syrië (de aanslagen waren het gevolg van verkeerd beleid en tolerantie tegenover terrorisme), Rusland (bevriezen betrekkingen NAVO met Rusland heeft eraan bijgedragen en “Terwijl Stoltenberg zich druk maakt om een denkbeeldig ‘Russisch gevaar’ en troepen in Letland stationeert, blazen mensen zich onder zijn neus op”), en Israel, waarvan de “minister van Buitenlandse Zaken” Ofir Akunis (Likoed) op Facebook schreef: “Velen in Europa hielden zich liever bezig met het veroordelen van Israël, en producten labelen en boycotten. Ondertussen kwamen, onder de neus van de burgers van het continent, duizenden extremistische islamitische terreurcellen tot bloei.” Opvallend is daarbij dat van Israel alleen een Facebookbericht wordt genoemd, geen officiële verklaring, terwijl die ook verspreid zijn. Overigens schreef Trouw onterecht dat Akunis minister van Buitenlandse Zaken is; hij is minister van Wetenschap, Technologie en Ruimte.

In de Jerusalem Post staan een aantal andere verklaringen van Israelische leiders. Netanyahu stelde de aanslagen in Brussel op één lijn met die in Israel en elders in de wereld, en benadrukte dat de terroristen geen ‘resolvable grievances’ hebben: “It’s not as if we could offer them Brussels, or Istanbul or California, or even the West Bank. That won’t satisfy their grievances. Because what they seek is our utter destruction and their total domination”, zei Netanyahu in een live toespraak vanuit zijn kantoor in Jeruzalem tegen de AIPAC conferentie in Washington. “De primaire eis van de terroristen is dat we simpelweg verdwijnen, maar dat gaat niet gebeuren”, vervolgde hij, en riep op om de terroristen gemeenschappelijk te bestrijden. Door politieke eenheid en morele klaarheid zijn ze te verslaan.

Andere politici die de Jerusalem Post aanhaalde reageerden in dezelfde trant. Minister Yaalon sprak met ronkende woorden van een “third World War against our common values”; “Western culture is under attack from extremist Islamic terrorism, which is relentless and indiscriminate”, en daarom moeten Westerse landen zich verenigen voor een vastberaden, creatieve en compromisloze strijd. De Israelische ambassadeur bij de VN reageerde meelevend en zei de ‘diepe treurnis van het Belgische volk’ te delen.

Akunis

Opvallend dat alleen het citaat van Akunis’ Facebookpagina de Nederlandse kranten haalt, en niet de meer empathische reacties van andere ministers en de premier zelf. De Telegraaf kopt met “Ophef Israelische reactie Brussel”, om vervolgens na nog eens van ‘veel ophef’ te spreken in de lead, de gewraakte bewering te herhalen met daaronder de melding dat hij ook zijn medeleven met de slachtoffers had betoond. Dat valt dan weer mee. In een Belgische krant staat het iets correcter, onder de kop “Israëlische minister: Europa heeft het gevaar genegeerd” en de lead “Europa heeft het gevaar van “islamitische terreurcellen” op Europees grondgebied genegeerd en zich blind gestaard op het bekritiseren van Israël.” Ook beweert hij dat Europa is gewaarschuwd, maar zich daarover vrolijk maakte.

De ophef is, zoals wel vaker, vooral self fulfilling: als veel media dergelijk nieuws brengen ontstaat er vanzelf wel wat ‘ophef’ en vervolgens is die ‘ophef’ dan weer reden voor meer media aandacht. Zo maken media het nieuws en veroorzaken de relletjes waar ze vervolgens bovenop kunnen springen. Een beproefde taktiek die ook in Femke Halsema’s boek Pluche gehekeld wordt.

Dat gezegd hebbende, vind ik de reactie van Akunis smakeloos en ongepast. De ergernis over de etikettering is alleszins begrijpelijk, maar die ga je niet ophangen aan zoiets verschrikkelijks. Het is ook feitelijk onzin, net als de reactie uit Rusland (waarbij Trouw zo correct was een onderscheid te maken tussen de reactie van Poetin, die ‘zich beperkte tot het uitspreken van zijn medeleven en het veroordelen van de daden’, en andere politici, die het NAVO beleid hekelden en de schuld gaven). Natuurlijk zijn die terroristen niet onder de radar gebleven omdat België te druk was met etiketteren of resoluties tegen Israel steunen of de nederzettingen hekelen. Dat weet Akunis ook wel, en het is dan ook meer een ‘mooie gelegenheid’ om een sneer uit te delen dan een serieuze suggestie.

Chocolade

Naast Akunis hadden de media ook aandacht voor een nogal botte reactie van minister Yisrael Katz. Volgens de Volkskrant zei hij: “Als ze in België doorgaan met chocolade eten en van het leven genieten, en niet zien dat een deel van de moslims die er wonen terreur wil uitoefenen, dan kan men ook niets doen om die te bestrijden. De bewindsman zei op de Israëlische radio: ‘Je moet vaststellen wie de vijand is, wie de agressor. We bevinden ons op het hoogtepunt van een oorlog, van een aanval van radicale islamieten op de westerse cultuur, op de westerse democratieën, waartoe ook Israël behoort.”

Dat laatste mag zo zijn, met genieten van het leven lijkt mij niks mis en daar kan men in Israel gelukkig ook wat van, het terrorisme ten spijt. Het is een goedkope en denigrerende sneer. Het probleem in België is niet dat men te bourgondisch leeft, maar de ingewikkelde politieke structuur en de taalgrens, die er ook al voor zorgden dat men anderhalf jaar nodig had om de voorlaatste regering te vormen, een record. Ook schijnt Brussel zes verschillende politiecorpsen te hebben, drie Franstalig en drie Vlaamstalig. Dat soort verdeeldheid speelt de terroristen in de kaart.

Daarbij zijn wij er gewoon nog niet aan gewend om vliegvelden en andere plaatsen waar veel mensen samenkomen zo goed te beveiligen, omdat het eerder niet nodig was. Je liep tot deze aanslagen plaatsvonden Schiphol en Zaventem gewoon binnen zonder gecontroleerd te worden. Dat is prettig zolang het kan, maar we zullen hier nu onvermijdelijk de kant van Israel op gaan, dat het best beveiligde vliegveld ter wereld heeft. Onschuldige mensen worden er soms urenlang ondervraagd en al hun spullen stuk voor stuk gecheckt met speciale apparatuur. Het kost veel geld en ergernis, maar als het mensenlevens spaart is dat het waard. Overigens is duidelijk dat er fouten zijn gemaakt, dat diverse inlichtingendiensten te slecht informatie delen waardoor bijvoorbeeld een van de daders in Nederland en België vrij kon rondlopen. Daarover wordt druk gedebatteerd en een en ander onderzocht, en hopelijk volgen daar ook maatregelen uit die dit in de toekomst voorkomen.

Begrip

Ik proefde, ook in online discussies naar aanleiding van deze reacties, soms wat leedvermaak. Naast medeleven en walging voor de aanslagen bleek er flink wat frustratie te zitten bij sommige Israeli’s. Men voelt zich totaal onbegrepen, niet gehoord, en de vele kritiek en de opgeheven vingertjes die vaak uit Europese landen komen nadat men in eigen ogen adequaat op terroristen en dreigingen heeft gereageerd, zijn velen meer dan zat. Ook heeft men het gevoel dat Europa al jaren de kop in het zand steekt wat betreft het gevaar van de radikale islam en daar nu de wrange vruchten van plukt.

Ik begrijp deze frustraties, deel ze zelf soms ook, zoals uit deze blog moge blijken. De bijzonder hoge maatstaven die men tegenover Israel (en Israel alleen) hanteert, zijn niet realistisch en niet fair. Dergelijke sentimenten spelen op nu er een vreselijke aanslag in Brussel, het hart van Europa, heeft plaatsgevonden, en leiden tot soms in mijn ogen wel erg kille en ongepaste reacties. Daarnaast hebben Israeli’s, niet geheel onterecht natuurlijk, het idee dat zij kampioenen terrorismebestrijding zijn en dus ook anderen ongestoord de les kunnen lezen over hoe je dat doet. Dat mag op zich zelf heel zinvol zijn, en wij kunnen inderdaad veel van Israel leren, een of enkele dagen na zulke vreselijke aanslagen getuigt dat niet van goede smaak.

In Israelische media werd vermeld dat niet alleen Turkije, maar ook Israelische veiligheidsdiensten voor een aanslag op Zaventem hadden gewaarschuwd, maar dat die waarschuwing niet serieus werd genomen. In Nederlandse media las ik wel dat ook de VS had gewaarschuwd voor deze aanslagen, maar niets over Israel. Al met al zijn er veel vragen en is het begrijpelijk dat men daar in Israel met enige verbazing kennis van neemt. Men moet echter niet vergeten dat wij maar flarden hier en daar horen en dat niet alles zo simpel en eenduidig is als het voor buitenstaanders wellicht lijkt. Overigens is wel kort na de aanslagen in Parijs een aanslag in Duitsland verijdeld door info uit Israel.

Terecht hopen veel Israeli’s dat men in Europa wat meer begrip krijgt voor Israel, nu wat daar al vele jaren dagelijkse praktijk is, namelijk de angst voor en het dealen met terroristen, ook Europa binnendringt. En tegelijkertijd acht men die kans klein, gezien de reactie na eerdere aanslagen. Een paar maanden na Parijs heeft Frankrijk een vredesplan gelanceerd waarbij alleen Israel onder druk wordt gezet om concessies te doen. Ook de etikettering is doorgegaan. Na 9/11 is er ook weinig veranderd in de Amerikaanse politiek, zo meldt een artikel hierover in de Jerusalem Post. Een belangrijke reden daarvoor is, dat men andere oorzaken ziet voor het terrorisme in Israel en dat in de VS of Europa. Daarover meer in de volgende blog.

Ratna Pelle

 

Israel als verklaring voor Brussel (IMO)

 

Israel als verklaring voor Brussel

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/03/25/israel-als-verklaring-brussel/

 

= IMO Blog =  

 

Na de vreselijke aanslagen afgelopen dinsdag in Brussel, werd bij Pauw de onvermijdelijke vraag weer gesteld: waarom haten ze ons? Een vraag die zo simpel klinkt maar dat natuurlijk niet is, want wie is ze en wie is ons en wat is haten precies en hoe ontstaat dat?

 

Een Belgische Midden-Oosten deskundige wist het wel. ‘Ze hebben daar wel reden toe’, zo begon ze, omdat het westen zo hypocriet is. Eerst deed men niks in Syrië en liet het daar jarenlang misgaan terwijl elders waar onze belangen lagen wel werd ingegrepen, toen werd er opeens gebombardeerd (wat uiteraard ook niet goed is). En toen kwam natuurlijk Israel om de hoek kijken, want Gaza is een grote gevangenis en het Westen steunt Israel dat daar vreselijke dingen doet.

 

Iemand anders wierp tegen dat juist de extremisten een vijandbeeld creëren, dat er een monocultuur heerst waarin alleen nog bepaalde beelden worden getoond en bepaalde meningen gehoord. Ook werd gewezen op de segregatie, de wijken waar de overheid niet meer aanwezig is, dat er meer kontakt moet worden onderhouden met mensen in die wijken; de beruchte haarvaten werden genoemd.

En toen kwam Arnold Karskens, altijd goed voor een stevige uitspraak, met de lekker bekkende stelling dat als wij ons wat minder met hun bemoeien, zij dat misschien ook niet meer met ons doen. ‘Hun boodschap is: wat jullie bij ons aanrichten, richten wij ook bij jullie aan.’ Hij pleitte dan ook nogmaals voor een einde aan de Westerse bombardementen.

 

Een te makkelijke stelling vind ik. Natuurlijk heeft het westen soms boter op haar hoofd, door dan wel, dan niet op te treden en door eigen belangen veilig te stellen zoals de olietoevoer uit Saoedi-Arabie. Sommige dictators werden en worden decennia gesteund en andere niet, en dat heeft vaak niet in de eerste plaats te maken met de aard van het regime. Anderzijds doet men ook goeie dingen, steunt gematigder groeperingen tegenover extremisten, in Afghanistan is echt serieus geholpen bij de wederopbouw van het land. Gewapend ingrijpen gebeurt doorgaans pas na goedkeuring door de VN Veiligheidsraad of wanneer het betreffende land zelf om het ingrijpen heeft verzocht. Wanneer deze regels worden geschonden leidt dit tot veel ophef, zowel op nationaal als internationaal niveau.

Er wordt dus niet zomaar in het wilde weg gebombardeerd. Wel zijn er los daarvan kleinschaliger aanvallen met drones door de VS, met name in Pakistan, die ook geregeld onschuldige mensen zouden treffen. Het voert hier te ver om alle bemoeienis van ‘het Westen’ in het Midden-Oosten en de islamitische wereld te bespreken, maar zo’n stelling suggereert een makkelijke oplossing die er niet is.

 

Sander

Een dag later kwam de vraag in Pauw nog even terug, nu bij Sander van Hoorn, die wederom Israel en de ‘dubbele maatstaven’ erbij haalde. Op een losse toon alsof het een vanzelfsprekendheid betreft, legde hij uit dat het meten met twee maten, zoals onder andere blijkt uit de steun voor Israel, een voedingsbodem is voor onvrede onder Arabieren, die dan vervolgens wordt uitvergroot door de extremisten. Het is een veelgehoorde bewering die eveneens simplistisch is. In een van de uitzendingen werd ook nog gezegd dat Israel een grote vriend van de VS en Europa is. Dat laatste wordt daar zeker niet zo gezien, men ziet Europa in Israel meer en meer als verraders, als continent dat zichzelf uitlevert aan de Arabieren en de band met Israel graag opoffert aan voldoende goedkope olie.

 

Dat is natuurlijk ook niet reëel, maar wel waar is dat de EU producten uit de nederzettingen apart gaat labelen, wat niet gebeurt met andere producten uit bezette of omstreden gebieden. De EU veroordeelt Israel fel wanneer het in haar ogen iets doet dat niet bevorderlijk is voor de vrede, steunt Palestijnse projecten in C gebied zonder daarin met Israel te overleggen, steunt tal van pro-Palestijnse organisaties en de PA en UNRWA met vele miljoenen per jaar, waarop nauwelijks controle is. Maar dat wordt er in Pauw natuurlijk niet bij verteld. Die dubbele maatstaven zijn er dus wel, maar dan omgekeerd, wanneer Israelische legeracties waarbij onbedoeld burgerslachtoffers vallen worden veroordeeld, en over veel meer doden in Jemen door Saoedische bombardementen wordt gezwegen. Een bombardement met 120 doden haalde vorige week het NOS journaal niet eens, terwijl het doodschieten van een gewonde Palestijnse terrorist door een Israelische soldaat wel uitgebreid aan de orde komt. Ook stellen EU landen zich erg slap op in de VN Mensenrechtenraad, die Israel onevenredig vaak (meer dan alle andere landen samen) veroordeelt en zeer gekleurde speciale rapporteurs en onderzoekers aanstelt om eindeloos de  mensenrechtenschendingen door Israel te laten uitzoeken, en vele malen schrijnender situaties negeert.

 

Maar is het, los van al die zaken, dan niet een feit dat het Israelisch-Palestijns conflict en om preciezer te zijn de onderdrukking van de Palestijnen, een voedingsbodem is voor radicalisering en haat tegen het Westen? Het is duidelijk dat Israels bestaan de Arabieren dwars zit, en dit wordt algemeen als een vernedering gezien. Een Westers, welvarend en militair superieur land in hun midden, met een andere religie en identiteit, dat steekt. Het steekt extra dat het een Joodse staat is omdat Joden altijd als tweederangsburgers werden gezien en er op hen werd neergekeken. Men vindt dat het gebied de Palestijnse Arabieren toebehoort, die er, zo is de algemene overtuiging, al eeuwen woonden toen opeens de Joden uit Europa kwamen en dit land kregen toegewezen als goedmakertje voor de Holocaust, ten koste van de Arabieren die er woonden. Het is ook bekend dat de corrupte en autocratische regeringen in het Midden-Oosten Israel graag als afleider gebruiken. Weinig verenigt zo goed als een gemeenschappelijke vijand. De staatsmedia, maar ook onafhankelijke media zoals Al Jazeera, doen daar graag aan mee. Het versterkt de Arabische identiteit en het zelfvertrouwen om niet al te zeer met het eigen falen bezig te zijn. Daarbij wordt de macht van Israel (en het Westen) steevast uitvergroot, zodat het niet vreemd is dat men er zoveel oorlogen van verloor.

 

Geen oplossing 

De theorie dat Israel op een of andere manier de kern vormt van het Arabische probleem, dat als dat is opgelost de andere problemen ook wel goed komen, is dus vooral een intern zoethoudertje. En de woede en onvrede die erdoor wordt veroorzaakt wordt vooral in stand gehouden door Arabische regeringen en media. Dat Westerse journalisten en deskundigen dit vaak zo kritiekloos herhalen, is daarom eigenlijk vreemd. Men erkent weliswaar de functie van de Israelhaat, maar heeft vervolgens toch alle begrip voor het ‘dubbele standaarden verhaal’. Door aan dit verhaal in het Westen zoveel waarde toe te kennen wordt het versterkt, wat een averechts effect heeft op het Midden-Oosten, waar men toch al de neiging heeft nogal in de slachtofferrol te kruipen.

 

Er zijn geen aanwijzingen dat de jihadisten die in het Westen aanslagen plegen primair door Israelhaat worden gedreven. Wel zijn een aantal keren Joodse instanties doelwit geweest, ook in Frankrijk en Brussel. Jodenhaat is diep verankerd in het Midden-Oosten, waar de meest extreme en idiote complottheorieën de ronde doen en men algemeen in de Joodse almacht gelooft. Daarbij zal men niet tevreden zijn met een tweestatenoplossing, zoals ook veel Palestijnen en andere Arabieren daar geen genoegen mee nemen. De haat tegen Israel zal niet substantieel afnemen wanneer er naast het Westerse en relatief welvarende Israel een veel zwakkere Palestijnse staat zal liggen. En dat laatste ligt voor de hand, gezien de vele interne vetes, de corruptie en het in het algemeen slechte Palestijnse bestuur. Het zal op zijn best decennia duren voordat er een enigszins stabiele Palestijnse staat zal bestaan die niet meer door intern gekonkel noch door haat tegen Israel wordt verstoord.

Eerst even het Midden-Oosten conflict oplossen, op een manier die een einde maakt aan het geklaag over dubbele maatstaven en onrecht, en daarbij recht doet aan zowel Israels bestaansrecht en veiligheid als de Palestijnse nationale aspiraties, lijkt dus geen reële optie om met islamitisch gefundeerd terrorisme om te gaan.

 

Ratna Pelle

 

De vergeten oorlog in Jemen (IMO)

 

De vernieling na een bombardement in september jl.

Er zijn nauwelijks recente foto’s te vinden op internet.

 

De vergeten oorlog in Jemen

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/03/19/vergeten-oorlog-jemen/  

= IMO Blog = 

Afgelopen week vielen bij bombardementen in Jemen meer dan 40 doden en 75 gewonden. Ik las erover omdat iemand me erop wees en een link stuurde naar een Engelstalig nieuwsbericht erover. Na even googelen bleek er ook op een paar Nederlandstalige nieuwssites een kort berichtje over te staan. In de papieren Volkskrant kon ik de afgelopen dagen er niks over vinden, en ook het NOS Journaal had andere prioriteiten.

Op donderdagavond verscheen op verschillende sites het ANP bericht dat er veel meer doden zijn gevallen, namelijk 116:

Door de luchtaanvallen op een markt in Jemen zijn dinsdag veel meer doden gevallen dan de 41 die eerder bekend werden. Volgens een provinciale chef van de gezondheidsdienst en een VN-functionaris vonden 116 mensen de dood door de aanvallen in Mustaba in de provincie Haja en raakten 47 mensen gewond.

De Volkskrant meldt het geweld in Jemen nu wel en spreekt zelfs van 119 doden. Men schrijft dat de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties Saoedi-Arabië heeft beschuldigd van internationale misdrijven in Jemen. Men schrijft ook dat de VN woensdag het gebied heeft bezocht om de zaak te onderzoeken, en linkt door naar nog twee aanvullende artikelen erover (van december), waarvan eentje als lead heeft dat de oorlog in Jemen compleet wordt overschaduwd door die in Syrië.

De BBC meldde dat er het afgelopen jaar ruim 6000 doden zijn gevallen sinds een aantal landen onder leiding van Saoedi-Arabië een jaar geleden een militaire campagne startte om de Houthi rebellen te verslaan. Afgelopen maand zouden 168 burgerdoden zijn gevallen, merendeels als gevolg van bombardementen. Een bloedige oorlog dus, waarbij je, om het voorzichtig uit te drukken, vragen kunt stellen bij de legitimiteit van de Saoedische bombardementen die zoveel burgerslachtoffers maken.

Maar die vragen worden niet gesteld, of althans niet opgepikt door de media, en voor de vele bombardementen was nauwelijks aandacht. Ik heb niemand het afgelopen jaar in wanhoop horen uitroepen dat het eens afgelopen moet zijn met het bombarderen van zoveel onschuldige burgers in Jemen, dat we misschien Saoedi-Arabië eens moeten aanspreken en misschien ook met sancties dreigen. Er waren geen demonstraties, geen boze brieven of stukken op Joop. Er waren ook geen ‘inspectieteams’ die bij de tankstations stonden om de olie te inspecteren. Dat komt onder andere omdat we geen bloederige beelden zagen tijdens de avonddis en geen reportages zagen met verhalen als deze:

“The scene was terrifying,” witness Showei Hamoud told the Associated Press by telephone after Tuesday’s attack. “Blood and body parts everywhere.”

“People collected the torn limbs in bags and blankets,” he said, adding that many of the dead were children who worked at market stalls or carried goods.

En dat komt weer omdat de NOS (en RTL, en andere media) er geen correspondent heeft zitten, die met die getuigen praat, en geen cameraman, die de wanhopige mensen en de enorme ravage kan filmen. Voor het hele Midden-Oosten, een gebied groter dan de EU, is er één correspondent, en die heeft zijn handen vol aan Syrië. Nou ja, uitgezonderd een klein land, dat vanuit Syrië overigens nog wel te bereizen is, maar waarvoor er een aparte correspondente is die met grote regelmaat vertelt hoe vreselijk het is wat dit land allemaal doet. Een democratisch land, een land met goede beveiliging en goede leefomstandigheden, kortom een land waar je veilig bent en er een westerse levensstijl op na kunt houden.

Aandacht

Dat we vanuit Israel zoveel nieuws en reportages krijgen is omdat het daar relatief gezien zo veilig is. Ik heb ooit gelezen dat het een populair land is voor journalisten en ontwikkelingswerkers om stage te lopen: behoorlijk veilig en westers en toch ook een echt oorlogsgebied dat je de bijbehorende status geeft. Nergens lopen zoveel buitenlandse journalisten, hulpverleners, vredesactivisten en ontwikkelingswerkers rond en over geen land wordt zo veelvuldig zo negatief geschreven. Natuurlijk zijn er ook andere redenen, zoals schuldgevoelens tegenover de Palestijnen en/of de Joden, het feit dat we het moeilijk kunnen begrijpen dat de slachtoffers van toen nu zelf ook rottigheid uithalen en macht uitoefenen ze goed afgaat, en de hoge eisen die we aan Israel stellen.

RTL weet een half jaar geleden een stukje aan de vraag waarom er zo weinig aandacht is voor Jemen:

Het is één van de bloedigste conflicten van dit moment: nergens ter wereld zijn er dit jaar meer slachtoffers door bombardementen gevallen dan in Jemen. Zelfs niet in Syrië of Irak. En toch hoor je er bijna niets over: vier vragen over de vergeten oorlog in Jemen.

Op de vraag waarom we er niks over horen antwoordt men eerlijk:

Jemen is zó gevaarlijk dat het voor journalisten, fotografen en cameramensen lastig is hun werk te doen. Omdat Jemen al een hele tijd geen sterke regering meer heeft hebben terroristische organisaties als Al Qaeda er vrij spel. Ontvoeringen zijn aan de orde van de dag. Tel daar de bombardementen en gevechten tussen de rebellen en het regeringsleger bij op en je begrijpt dat je daar niet zomaar heen kan om reportages te maken. Beelden die binnenkomen via persbureaus zijn vaak niet goed genoeg om een verhaal neer te kunnen zetten. Daarnaast ligt de oorlog in Jemen binnen de internationale gemeenschap wat gevoelig: sommige landen willen Saudi-Arabië te vriend houden, of juist Iran niet tegen zich in het harnas jagen. Verwacht daarom geen verontwaardigde reacties van regeringsleiders. Kortom: de oorlog in Jemen is geen mediagenieke oorlog.

Men meldt ook nog dat Nederland de VN had gevraagd een missie naar Jemen te sturen om oorlogsmisdaden in kaart te brengen. Volgens mensenrechten organisaties worden er aan beide kanten oorlogsmisdaden gepleegd en volgens Human Rights Watch wordt bij de bombardementen op grote schaal clustermunitie ingezet. Saoedi-Arabië is tegen een onderzoek, en dus neem ik aan dat het er niet is gekomen. Men eindigt met de opmerking dat de 38 burgerdoden die vielen toen een bom insloeg op een bruiloft, het RTL nieuwsbulletin niet hadden gehaald: er waren immers geen beelden van.

Gevaarlijke gebieden

Klinkt allemaal heel eerlijk en oprecht, maar de vraag is dan wel wat media eraan kunnen doen om ons toch over belangrijke zaken te informeren. Vaker dit soort artikelen schrijven misschien, of de nieuwslezer laten vertellen over de bombardementen waarna een verslaggever op tv eerlijk zegt dat er helaas geen beelden zijn maar men ons dit nieuws toch niet wilde onthouden? Misschien ook wat meer uitleg over dit bij velen onbekende conflict? Opvallend ook dat er in andere gevaarlijke gebieden zoals delen van Syrië wel verslaggevers zijn en cameramensen, die er met gevaar voor eigen leven proberen vast te leggen wat er gebeurt. Zoals RTL ook toegeeft: deze oorlog ligt gevoelig omdat Saoedi-Arabië en Iran erin tegenover elkaar staan en die willen velen toch te vriend houden. Vooral SA, onze grote olieleverancier waar de VS miljarden inpompen om de Koninklijke familie in het zadel te houden. Jammer dat al die vredes- en mensenrechtenactivisten zoiets niet meer en feller aan de kaak stellen. Waar blijft nogmaals de verontwaardiging van het linkse en ‘verschillige’ Joop, dat er altijd als de kippen bij is om Israel negatief neer te zetten?

Kort na de vreselijke aanslagen in Parijs was er ook al aandacht voor de grote kloof tussen wat media zien als ‘dichtbij’ en wat als verder weg (zie ook mijn blog daarover). Een grote aanslag in Beiroet met 48 doden was een kort berichtje van een halve minuut, over Parijs ging het een week lang een (groot) deel van alle journaals en in de kranten. Een aanslag in Liberia met eveneens tientallen doden was helemaal de moeite van het vermelden niet waard. Uit protest tegen het eenzijdige meeleven met Parijs kwam ik op Facebook profielfoto’s tegen met allerhande vlaggen.

Marcel Gelauff zei er kort iets over in reactie op mijn open brief:

Onze journalistieke selectie van het nieuws over Israël wordt altijd bepaald door relevantie voor ons publiek maar ook door het overige nieuws. Iets wat vandaag nieuws is of een kort bericht, komt misschien morgen helemaal niet aan de orde door ander aanbod of juist uitgebreid, omdat we een achtergrond willen schetsen. 

‘Relevantie voor het publiek’, is dat een nette manier om te zeggen dat men brengt wat de mensen het liefst zien? Ze zien graag hun beeld bevestigd dat Israel zich weer eens misdraagt, ze willen natuurlijk alles weten van een grote aanslag in hun favoriete weekendje-weg stad en vakantieland, ze willen iets van het conflict in Syrië snappen omdat we worden overspoeld met vluchtelingen uit dat land, en wat gekke en enge mensen in Jemen of Liberia doen, dat interesseert ze geen hol. Het is ver weg in een achtergebleven regio waar we ons verder weinig bij kunnen voorstellen. Dat het overige nieuws beïnvloedt wat de selectie haalt snap ik wel, maar nu zie je vaak dat er wel uitgebreid aandacht is voor flut items zoals terrasweer, hoeveel er de afgelopen maand is gewinkeld, hoeveel mensen gaan skiën of de redding van een zeehond (ook dat zijn onderwerpen die ‘het publiek’ aanspreken, zoals blijkt uit het succes van programma’s waarin dergelijk luchtig nieuws centraal staat), terwijl zware aanslagen of politiek nieuws uit derde wereldlanden wordt genegeerd.

Gekrompen

Onze wereld is wat betreft de tv journaals sinds het beeld zo allesbepalend is geworden behoorlijk gekrompen. Het lijkt tegenstrijdig: hoe meer beeld we hebben, hoe makkelijker correspondenten de wereld over kunnen reizen, hoe minder aandacht voor conflicten ver weg en hoe minder achtergronden. En de achtergronden die worden gegeven zijn vaak van een bedroevend laag niveau, alsof je naar het jeugdjournaal kijkt. De kranten zijn wat dat betreft een stuk beter, en hebben ook ruimte om meer verschillende onderwerpen te behandelen. Maar juist de invloed van tv journaals is groot, de beelden zijn soms indringend en roepen veel emoties op. Daarbij is de NOS publieke omroep en heeft daarom een extra verantwoordelijkheid om goed en evenwichtig te berichten. Rekening houden met het publiek is één ding, maar dit mag niet leiden tot zelfcensuur omdat men verwacht dat bepaalde zaken bij een deel van dat publiek minder lekker liggen.

Ratna Pelle

 

Steunt Nederland mantelorganisatie van Palestijnse terreurbeweging? (IMO)

 

Door UAWC gesteunde demonstratie voor de boycot van Israelische landbouwproducten, 9 februari 2013.

 

Steunt Nederland mantelorganisatie van Palestijnse terreurbeweging?

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/03/15/steunt-nederland-mantelorganisatie-palestijnse-terreurbeweging/

 

= IMO Blog =  

In mijn vorige blog citeerde ik een krant (het RD, maar het stond op meer nieuwssites) over Kamervragen van Sjoerd Sjoerdsma van D66. Het ging over de sloop van een door Nederland gefinancierd ontwikkelingsproject op de Westbank. Ik uitte daar vooral mijn ergernis over de eenzijdige manier waarop dit weer in de media kwam, zonder enige aandacht voor de status van het gebied. De slotsom was dat het misschien handiger is als Nederland zulke projecten in het vervolg even vooraf met Israel coördineert voordat er een hoop geld in wordt gestopt. Er valt echter nog wel meer over te zeggen. Zo wijst Brigitte Wielheesen, zelf lid van D66, erop dat juist Sjoerdsma zou moeten weten dat het ging om C gebied, dus onder volledige Israelische controle:

Voordat u in de Tweede kamer zitting nam, werkte u, bijna een jaar als beleidsmedewerker in Ramallah op de Westbank en heeft u gewerkt aan de toekenning van ontwikkelingshulp aan de NGO’s in de Palestijnse Gebieden.

Sjoerdsma is dus niet echt een onafhankelijk en neutraal persoon. Hij weet hoe het er aan toegaat en wat de procedures zijn voor C gebied, maar doet het overkomen alsof Israel de boel uit rancune saboteert. Wielheesen wijst er voorts op dat het argument, dat Israel zowat alle aanvragen voor bouwvergunningen afwijst, niet klopt. Veel aanvragen zouden bovendien (bewust, denkt zij) onvolledig worden ingevuld en niet aan de eisen voldoen. De Israelische bureaucratie is berucht, dus ik kan mij voorstellen dat je dat niet eens expres hoeft te doen om moeite te hebben met aanvragen op de correcte manier.

Nederland geeft jaarlijks 18 miljoen Euro aan ontwikkelingshulp aan de PA (voor heel Europa is dit 200 miljoen). Daarmee ontvangen de Palestijnen de meeste hulp van ons per hoofd van de bevolking. Als dat geld werkelijk bijdraagt aan hun ontwikkeling, aan het opzetten van instituties en een fatsoenlijk bestuur, aan meer welvaart voor de gewone burger en daarmee aan meer stabiliteit en vrede, dan is dat goed besteed. Het is echter bekend dat de PA Palestijnse gevangenen in Israel tussen de 400 en 3500 Euro per maand geeft, en Palestijnse nabestaanden van strijders of terroristen die als ‘martelaar’ omkomen bij aanslagen tegen Israel, krijgen ook een maandelijkse toelage. Daarnaast is de corruptie er wijdverbreid, en leven Abbas en andere hooggeplaatste PA en Fatah functionarissen er goed van. Er is weinig zicht op hoe het Nederlandse en Europese geld wordt besteed, maar toch hoor je D66 daar nooit over. Abbas heeft afgelopen jaar nog een mooi optrekje voor zichzelf laten bouwen, volgens o.a. The Times of Israel.

Een deel van de ontwikkelingsprojecten, waaronder dat wat nu door Israel is opgedoekt, wordt uitgevoerd in samenwerking met de ‘Union of Agricultural Work Committees‘ (UAWC), volgens Wikipedia een ‘non-profit organization that was established in 1986 to improve the performance and professionalism of Palestinian farmers during the Israel-Palestinian conflict’. Klinkt mooi, op het eerste gezicht. Volgens verschillende bronnen zou zij echter banden hebben met de PFLP. Wikipedia weer: ‘The UAWC was established in Jerusalem; and founded by a group of volunteer agronomists and development workers “loosely affiliated with the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP)”,^[2]  De voetnoot verwijst naar een boek van Glenn E. Robinson: ‘Building a Palestinian state, the incomplete revolution’.

NGO monitor schrijft dat volgens de rechtse NGO Shurat HaDin (The Israel Law Center), de UAWC zelfs ‘nauw verbonden’ is met de PFLP. Het zou door de PFLP zijn opgericht, worden bestuurd door PFLP activisten en haar geld/bronnen zouden ter beschikking staan van de PFLP. USAID zou het daarom als de ‘landbouw tak’ van de PFLP beschouwen. De Jerusalem Post schreef in 2012, toen de UAWC in Australië in opspraak kwam vanwege haar banden met de PFLP:

A search by The Jerusalem Post revealed that the PLFP’s Arabic language website includes detailed reports on the UAWC’s work, the most recent of which is dated February 2.
At an official UAWC conference in Ramallah last year, PFLP spokesman Ali Jaradat joined representatives from Fatah and other Palestinian groups in saying that “Palestinian land [is] under fierce attack from the Israeli occupation,” Ma’an News’ Arabic-language site reported.

The PLFP also vocally supported a UAWC protest outside the UN headquarters in Gaza City last year, in response to the UN’s Palmer Report into the blockade of Gaza, with PFLP central committee member Imad Abu Rahma dubbing the blockade an “international crime,” according the PFLP’s Arabic-language Facebook page.

De PFLP wordt door de VS, EU en Canada als een terroristische organisatie beschouwd en heeft verschillende aanvallen en aanslagen gepleegd op Israelische doelen en burgers. In 2014 eiste zij een bloedige aanslag in een synagoge in Jeruzalem op, waarbij twee Palestijnen met messen, bijlen en geweren de aanwezigen te lijf gingen. Er kwamen vijf mensen om.

NGO Monitor haalt ook iets strijdbaarder woorden aan van de UAWC dan het Wikipedia artikel:

A “non-profit organization by a group of volunteers and agronomists” in response to what it calls “the vulnerable socio-political circumstance of farmers that resulted from occupation policies in confiscating lands and water in the early eighties and therefore directly harmed the interests of farmers and Palestinians.”

Zowel NGO Monitor als Wikipedia wijzen erop dat de UAWC BDS (de boycotcampagne tegen Israel) steunt en daar in een document in 2005 mede toe heeft opgeroepen. Ook organiseert zij activiteiten tegen de ‘bezetting’ en pleit zij tegen ‘normalisatie’, oftewel tegen elke samenwerking met Israel. Je kunt je afvragen of het niet beter zou zijn organisaties te steunen die juist wel op samenwerking met Israel gericht zijn, en ook dichterbij de doelen van de EU staan, in plaats van een organisatie die een bondgenoot van ons bestrijdt en bovendien verbonden is met een terroristische organisatie.

De UAWC krijgt geld van een aantal regeringen en ontwikkelingsorganisaties. Ook het Vlaamse Oxfam-Wereldwinkels werkt met deze organisatie samen. Zij krijgt op haar beurt weer geld van diverse Belgische overheden en de EU. The Israel Law Center heeft Oxfam al meermaals gedreigd met juridische stappen als ze de steun aan UAWC niet staakt.

Ook het project dat nu door Israel is opgedoekt was samen met het UAWC, en werd dus door de Nederlandse overheid gefinancierd. Misschien dat daar eens Kamervragen over kunnen worden gesteld? En zouden die dan ook eens niet alleen van de usual suspects kunnen komen zoals Joram van Klaveren of Joel Voordewind, maar ook van partijen die altijd vooraan staan wanneer Israel de vrede zou belemmeren? Partijen die vinden dat we niet met bedrijven moeten samenwerken die ook maar in de verste verte iets te maken hebben met ‘de bezetting’ of de verdediging van Israel? Dat zou hun geloofwaardigheid wat betreft Israel-Palestina zeer ten goede komen.

Ratna Pelle

 

Strijd om landbouwprojecten Westoever (IMO)

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/03/13/strijd-om-landbouwprojecten-westoever/

 

Strijd om landbouwprojecten Westoever

= IMO Blog = 

De laatste tijd verschenen er verschillende berichten in de media dat Israel met Nederlands geld gefinancierde ontwikkelingsprojecten op de Westbank ontmantelde. De indruk wordt gewekt van moedwillige en zinloze vernielingszucht. Politici maken zich hier dan ook geregeld boos over. In het Reformatorisch Dagblad van 9 maart staat:

Onbegrijpelijk dat een bondgenoot ongestraft deze projecten kan slopen”, zegt buitenlandwoordvoerder Sjoerdsma. Eerder dit jaar is volgens hem een landbouwproject op de Westelijke Jordaanoever getroffen waar Nederland 10 miljoen dollar aan heeft bijgedragen.

Israël is al jaren bezig met het verwoesten van Europese hulpprojecten, zegt de D66’er. „Het is onderdeel van een campagne.”

De reden is volgens Sjoerdsma en niet nader genoemde diplomaten een vergelding voor de etikettering van producten uit de nederzettingen door de EU. Het lijkt op het eerste gezicht inderdaad zinloze pesterij en machtsvertoon. Volgens een recent nieuwsbericht op de website van BNR zijn er in de eerste twee maanden van 2016 ‘al meer ontruimingen geweest dan in heel 2015’. Het project waar Sjoerdsma zich boos over maakt is erop gericht ‘Palestijnen te leren hoe ze de grond moeten gebruiken voor het verbouwen van hun gewassen’. Nederland heeft daarvoor speciaal gereedschap geleverd, dat stond opgeslagen in schuurtjes die – met gereedschap en al – zijn ontruimd.

Eerder berichtte Trouw dat Israel boeren een boete oplegde omdat zij geen vergunning hadden om bepaalde grond te bewerken. De boeren bewerkten het land met hulp van Nederlands ontwikkelingsgeld, en daarom besloot Nederland te boete te betalen. Ook hierover werden Kamervragen gesteld. Opnieuw komt een beeld naar voren van moedwillig dwarsliggen en treiteren. Trouw schreef:

Nederland financiert in dit gebied een ontwikkelingsproject voor boeren. Zowel de Nederlandse Vertegenwoordiging in Ramallah als de ambassade in Tel Aviv hebben aangedrongen op een oplossing waarbij de boeren weer aan de slag konden. Israël gaf aan dat het betalen van een boete de zaak weer vlot zou trekken. Na toestemming van Den Haag is die met Nederlands hulpgeld betaald.

Het lijkt de Russische maffia wel. Ook daar kun je met het betalen van een ‘boete’ de nodige zaken ‘vlottrekken’. In het Trouw artikel worden zes vragen over de kwestie beantwoord, maar de vraag waarom Israel dit doet en niet meer vergunningen verleent aan de boeren, zit daar niet bij. Die is misschien ook gewoon te voor de hand liggend: Israel doet dit natuurlijk omdat het de Palestijnen graag dwars zit en in dit gebied (het zogenaamde C gebied) de macht heeft en dus kan doen wat het wil. Of, in de woorden van de correspondent van BNR:

Er is volgens Franke weinig te beginnen tegen het Israëlische optreden. “Er zijn heel veel Europese hulpprojecten op de Westelijke Jordaanoever. Er gaat heel veel geld naartoe, dat is al jaren zo. En in wezen bestaan al die projecten en initiatieven bij de gratie van het Israëlische leger. Dat bestuurt de boel daar. Als het zegt: ‘We gaan het ontruimen, dit mag niet’, dan sta je eigenlijk met lege handen. En het gaat om Nederlands belastinggeld, dus dat is heel zuur.”

Daarom worden ontruimingen en boetes bij deze projecten in de begroting meegenomen, zo hebben ‘diplomaten’ Franke toegelicht. Wacht even, C gebied? Dat is gebied dat onder de Oslo Akkoorden onder Israelisch bestuur valt. Er wonen niet veel Palestijnen: volgens Trouw zo’n 6% van alle Palestijnen op de Westbank, volgens het CIDI en Israelische bronnen nog minder. Hier liggen zowat alle Joodse nederzettingen. Het is van de Westbank het meest betwiste gebied, waarvan een (klein) deel volgens verschillende vredesplannen via een landruil bij Israel zou komen.

Bruin: gebied A – Geel: gebied B – Wit: gebied C.
De blauwe vlekjes en driehoekjes zijn Israelische nederzettingen.

Israel en de EU zijn het met name over dit gebied oneens: De EU kiest partij voor de Palestijnen en vindt dat de hele Westbank en ook Oost Jeruzalem, door Israel in 1967 op Jordanië veroverd (nadat Jordanië het ook illegaal en via geweld innam in 1948) aan de Palestijnen toebehoort. Israel vindt van niet en wil op zijn minst de grote nederzettingenblokken houden, eventueel tegen elders te ruilen gebied zoals in o.a. de ‘Clinton Parameters’ voorgesteld en in 2008 door toenmalig premier Olmert. Netanyahu wil zover niet gaan en zou waarschijnlijk op zijn minst het gebied ten westen van de afscheidingsbarrière voorgoed willen houden (zo’n 7%), maar tot serieuze onderhandelingen van Netanyahu met de Palestijnen is het nooit gekomen. Ook de Arbeidspartij heeft onlangs een voorstel in die richting gedaan, waarbij het ging om een voorlopige verdeling zonder vredesakkoord. In een vredesvoorstel zou zij bereid zijn meer land op te geven, wellicht in de lijn van Olmerts aanbod of Barak in 2001. Rechtse coalitiepartners van Netanyahu willen het hele C gebied (zo’n 40% van de Westbank) houden en annexeren.

Zoals gezegd bepaalden de Oslo Akkoorden dat het C gebied voorlopig onder Israelische controle zou blijven en zij daar dus ook gaat over de bestemming en gebruik van het land. Later zou in zogenaamde ‘final status’ onderhandelingen de definitieve bestemming van het land worden bepaald. Die onderhandelingen liepen zoals bekend op een mislukking uit, met name omdat Arafat weigerde om het zogenaamde recht op terugkeer van de vluchtelingen op te geven. O.a. Clinton heeft zich daar heel expliciet over uitgelaten. Zolang er geen definitieve regeling is, gelden in principe de Oslo Akkoorden nog. En hoewel beide partijen die al vaak hebben geschonden, is het op zijn zachtst gezegd vreemd dat EU landen, die zeer voor deze akkoorden waren en nauw betrokken waren bij de tot standkoming, de Palestijnen ondersteunen bij het schenden ervan.

Israel heeft conform de Oslo Akkoorden het recht om geen vergunning te geven aan Palestijnse boeren om land daar te bewerken, aan Bedoeïenen om daar bouwsels neer te zetten en aan ontwikklingsorganisaties om onder het mom van ontwikkelingshulp alvast een voorschot te nemen op de toekomstige grenzen. Iedereen vindt dat Israel niet op de Westbank (lees C gebied) mag bouwen omdat het zo land ‘inpikt’ dat de Palestijnen zou toebehoren, maar is het dan niet vreemd er de Palestijnen wel te helpen met bouwen en bewerken van het land voordat er meer duidelijkheid is over de precieze grenzen?

Ontwikkelingsorganisaties zouden deze problemen met vergunningen en boetes niet hebben als zij hun projecten vooraf met Israel zouden coördineren. Daarnaast kan men de Palestijnen probleemloos helpen daar waar zij reeds autonomie genieten en waar ook de overgrote meerderheid woont: in A en B gebied. Dat juist in het C gebied zoveel projecten plaats vinden wekt de indruk dat er een politieke agenda achter zit en het niet slechts om humanitaire hulp gaat.

Volgens de mediaberichten erover zou het inmiddels gaan om honderden projecten met bijbehorende bouwseltjes. Is het eigenlijk niet vreemd dat Nederland (en andere EU landen) talloze projecten steunen en financieren die in feite illegaal zijn? Ik neem aan dat men doorgaans geen projecten uitvoert als de autoriteiten van een land het daar niet mee eens zijn, of men dat nou terecht vindt of niet. Men brengt er zijn relatie met het betreffende land mee in gevaar, en mogelijk ook de lokale bevolking en eigen uitgezonden ontwikkelingswerkers. In Israel hoeft men, alle opgeklopte verhalen in de media ten spijt, niet bang te zijn dat ontwikkelingswerkers of lokale boeren worden opgepakt en gemarteld, maar de relatie met het land verslechtert er wel door. We zouden wellicht meer bereiken door met Israel te overleggen over onze projecten en die in samenspraak en evt. samenwerking met Israel uit te voeren. Israel heeft zelf overigens ook veel kennis over landbouw in huis, en is in het verleden bereid geweest daarmee de Palestijnen te helpen. Doordat dit nagelaten wordt laadt men de verdenking op zich in feite de Palestijnse strijd te steunen en hen te helpen zoveel mogelijk land te claimen.

Ratna Pelle

 

 

 

Dries van Agt pleit voor boycot Israël

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/03/08/dries-agt-pleit-boycot-israel/  

Acties tegen BDS zouden bezetting legitimeren

– Door Tjalling –

Op Jouw Online Opinie Pagina (JOOP) werd eind februari voor de zoveelste keer de visie van Dries van Agt gepubliceerd. Dit keer spitste die zich toe op de BDS boycotcampagne tegen Israël. Van Agt wil namelijk niet dat er acties tégen BDS worden gevoerd. Volgens hem zou dat alleen maar een campagne vóór de Israëlische bezetting van Palestijns gebied zijn. Van Agt is nadrukkelijk tegen die bezetting en laat dit steeds weer merken ook, echter lang niet altijd op sterke gronden.
Op JOOP mag een ieder zeggen of beweren wat hij wil. Daar is op zichzelf niks mis mee en ook niet met de bedoeling van JOOP dat het vooral een website zou moeten zijn tegen de (vermeende) dominantie van politiek rechts op internet. Opvallend is wel dat er heel veel anti Israël artikelen worden gepubliceerd op JOOP. Kennelijk past het bij politiek ‘links’ om uiterst Israël kritisch te zijn en tegelijk vergoelijkend jegens de Palestijnen en de omringende Arabische landen die werkelijk kritisch benaderd zouden moeten worden.

Opvallend is ook dat Dries van Agt in zijn artikel de situatie in Gaza erbij haalt, die er hier echt niet toe doet. De boycotcampagne in Nederland richt haar pijlen immers op producten die in Joodse nederzettingen op de Westbank worden gefabriceerd en bedrijven die zouden meewerken aan de bezetting, althans dat pretendeert ze naar buiten toe. De eigenlijke agenda van de BDS beweging gaat veel verder en heeft tot doel Israël te delegitimeren.

Juist in de week voordat het stuk van Dries op JOOP verscheen, had Herzl Halevi, hoofd van Israëls militaire inlichtingendienst, Israëlische parlementariërs gewaarschuwd ‘dat Gaza dreigde te ontploffen als de economische situatie daar niet zou verbeteren. Israël zou als eerste de gevolgen daarvan ondervinden’. Om de economie van Gaza te verbeteren pleitten enkele hooggeplaatste Israëlische legerofficieren dat Gaza een haven krijgt. Of die haven in alle opzichten een verbetering zal zijn is twijfelachtig. In 2001 werd een in aanbouw zijnde Gazaanse haven verwoest omdat er mortieren vanaf werden gevuurd op Netzarim in Israël.

Het ligt voor de hand dat Halevi zijn opmerking zeker ook maakte uit bezorgdheid over de positie van Israël, maar Van Agt lijkt Halevi’s woorden eerder te gebruiken als illustratie voor zijn eigen visie, in dit geval namelijk dat Israël geboycot moet worden.

De economische situatie in Gaza is inderdaad slecht, maar anders dan Van Agt suggereert, ligt dit zeker niet alleen aan Israël. Gaza wordt immers geregeerd – of juister gezegd, gedicteerd – door Hamas. Deze terreurbeweging is primair verantwoordelijk voor de economische situatie in Gaza. Hierbij moet nog maar eens worden opgemerkt dat er na de oorlog in Gaza tijdens de zomer van 2014 in totaal 3,5 miljard dollar aan hulp toegezegd was voor de wederopbouw. De grootste fout die de donorlanden daarbij maakten was het achterwege laten van de eis tot ontwapening van Hamas, als voorwaarde voor de financiële hulp voor de Gazastrook. Die voorwaarde had nooit achterwege gelaten mogen worden. Hamas gebruikt die hulpgelden o.a. voor het graven van tunnels.

Volgens Dries van Agt is het noodzakelijk dat Europa de confrontatie aangaat met het nederzettingenbeleid van Israël, en hij citeert daarbij enkele gezamenlijke conclusies van 28 EU-lidstaten. Echter, Van Agt wil meer, namelijk concrete stappen om het nederzettingenbeleid aan de kaak te stellen. (Alsof dat mondiaal al niet genoeg gebeurt!) BDS zou zo’n concrete stap kunnen zijn, maar die nu juist is – terecht – onder internationaal vuur komen te liggen. Van Agt betreurt dat. Volgens hem is ‘BDS voortgekomen uit vreedzaam verzet van Palestijnen tegen de Israëlische bezetting en kan wereldwijd op steeds meer maatschappelijk draagvlak rekenen’. Dat moge dan zo zijn, in de praktijk is het streven van de BDS beweging beslist niet vreedzaam. Het komt er op neer dat er aan Israël eisen worden gesteld waaraan het zeker niet kan voldoen. Met name de eis van terugkeer van alle Palestijnse vluchtelingen zou de ondergang betekenen van de Joodse staat.

Bovendien, en niet onbelangrijk, rust het draagvlak van de BDS op onwetendheid. De BDS beweging benadert het publiek namelijk geraffineerd met ongegronde en misleidende argumenten. In Frankrijk is er al een verbod op het boycotten van Israël en in Engeland, de VS, Canada en Duitsland wordt inmiddels ook door de overheid stelling genomen tegen BDS.

Dries van Agt beweert dat het legitimeren van de nederzettingen de agenda zou zijn achter acties tegen de BDS campagne. Niets is minder waar. De acties tegen BDS zijn bedoeld om Israëls bestaansrecht te verdedigen.

Het steunen van de boycotcampagne tegen Israël past precies bij de uiterst eenzijdig kritische houding van Dries van Agt jegens Israël. Echter van een ex-premier mag toch een evenwichtig standpunt worden verwacht met oog voor beide kanten van het conflict, ook als hij ‘allang met pensioen is’.

Helaas is het probleem van de eenzijdige benadering van Israël en het conflict met de Palestijnen niet alleen voorbehouden aan Dries van Agt. Hij heeft veel medestanders die, net als Van Agt, opvallend veel ruimte in de – mainstream – media krijgen,  maar eigenlijk niets nieuws meer te melden hebben. Het probleem van de doorgeschoten en soms ‘dwangmatige’ kritiek op Israël kan daarom intussen ook vele redacties worden verweten.

 

Nieuwsbrief WAAR en Facebookgroep Israël en de media – febr. 2016

  

Nieuwsbrief – Februari 2016

De belangrijkste nieuwsitems die tijdens de maand februari 2016 werden geplaatst op de facebookgroep - Israël en de media -:


Anti-Israël opiniestuk(ken) van Thomas von der Dunk in Volkskrant
Op 7 februari verscheen in de Volkskrant het zoveelste giftige artikel van Thomas von der Dunk over Israël, met daarin ook dit keer halve waarheden en zeer suggestief taalgebruik. Opvallend is de obsessie van Von der Dunk om ontwikkelingen binnen het huidige Israël te vergelijken met maatregelen die de nazi’s in de jaren 30 namen. Wat Von der Dunk beweert over Israël is intussen overbekend. Het probleem ligt dan ook meer bij de redactie van de Volkskrant die nog steeds ruimte geeft aan een columnist die qua originaliteit niets meer bijdraagt en wiens anti Israël- stukken steeds meer op een mantra gaan lijken. Ondanks de onzin over Israël zijn er heel veel mensen die Von der Dunks artikelen lezen. Opvallend is dat er zelden een goed onderbouwd tegenstuk op verschijnt.


Onzorgvuldig bericht in NRC over diensthonden naar Israël, met suggestieve en oude foto
Op 10 februari werd in de NRC een artikel gepubliceerd over vanuit Nederland naar Israël geëxporteerde diensthonden. Op de bijgeplaatste foto is te zien hoe een hond een Palestijnse vrouw bijt. De honden zouden `Israël helpen de illegale bezetting voort te zetten’. Diensthonden worden daar in werkelijkheid echter juist ingezet waar het gebruik van dodelijk geweld moet worden vermeden of waar dat jegens soldaten moet worden voorkomen. De bijgevoegde foto is uit 2007 en de hond die daarop is te zien werd als bescherming voor de soldaten ingezet in een nabijgelegen huis, waar zich een vuurwapengevaarlijke terrorist ophield. De hond rukte zich echter los en viel per ongeluk een onschuldige bijstander aan. De vrouw werd onmiddellijk medische hulp geboden. Door zo'n oude foto bij een actueel bericht te plaatsen wordt de indruk gewekt dat recentelijk nog een Palestijnse vrouw door een diensthond is gebeten, en dat dit iets is dat vaker voorkomt. Al met al nogal misleidend dus.


PvdA wil dat kabinet Frans voorbeeld van erkenning Palestina volgt
Op Nu.nl het bericht dat de PvdA wil `dat het kabinet net als Frankrijk erkenning van de Palestijnse staat gaat overwegen, als er geen tweestatenoplossing komt in het conflict tussen Israël en Palestina’. Het is zeer de vraag of een eenzijdige erkenning van Palestina bijdraagt aan een goed onderhandelingsklimaat en de vrede dichterbij brengt. Los van die vraag wekt de PvdA hiermee de indruk dat zij het voordeel van de twijfel gunt aan de Palestijnen.


Artikel op Joop tegen Israël-boycot in Frankrijk
Op 3 februari werd op de site van Joop het zoveelste uiterst Israël kritische artikel gepubliceerd. Hierin pleit schrijver journalist Martijn van Rooi ervoor om (rechts-) vervolging van BDS activisten in Frankrijk te beëindigen. Het zou immers een democratisch recht zijn om actie te voeren tegen een staat die de mensenrechten en het internationaal recht op grote schaal zou schenden. Het zijn echter de Arabische landen die werkelijk de mensenrechten op grote schaal schenden en het internationaal recht aan hun laars lappen. Bovendien berokkent BDS de Palestijnse economie schade en gaat zinvolle samenwerking tussen Israël en de Palestijnen tegen. Maar dit laatste meldt Van Rooi niet.


Online petitie voor academische boycot Israël
De Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina (SRP), een actiegroep op de UvA, die zich sinds begin vorig jaar sterk maken voor een academische boycot van Israël, hebben een online petitie opgesteld waarin ze de colleges van bestuur van alle hoger onderwijs-instellingen oproepen ‘de groeiende eis van Boycot, Desinvesteren en Sancties (BDS) te ondersteunen' . Zo'n boycot zal de vrede niet bevorderen en leiders van de BDS beweging hebben zich dan ook herhaaldelijk tegen vrede, samenwerking en een tweestatenoplossing uitgesproken. In dit artikel op Israël-Palestina.Info wordt uitgebreid op de argumenten tegen een boycot van Israëlische universiteiten ingegaan, zoals het feit dat er veel Palestijnen studeren aan Israëlische universiteiten, er een open en kritisch klimaat heerst, en internationale samenwerking en uitwisseling van ideeën essentieel is in de academische wereld.


Officieel verbod in Engeland op boycot van Israël
De Britse regering gaat publieke organisaties, van gemeenteraden tot sommige studentenverenigingen, verbieden om "onethische" bedrijven en producten (bijvoorbeeld afkomstig van de Westelijke Jordaanoever) te boycotten.


Discussie in Trouw tussen Chaya Brasz en Robert Soeterik
In Trouw schreef historica Chaya Brasz een mooi opiniestuk op 12 februari over de tweestatenoplossing en de noodzaak dat de Palestijnen het zogenaamde recht op terugkeer van de vluchtelingen daarvoor opgeven. Daarop verscheen een uiterst eenzijdig tegenartikel van Robert Soeterik van het Palestina Komitee, alsmede enkele negatieve brieven. Een reactie daarop van haar kant werd niet meer geplaatst, en is daarom met haar toestemming op IPI geplaatst.


Media over Palestijnse terreur; vervolg
Ook in de maand februari werden er weer veel aanslagen gepleegd door Palestijnse terroristen. Bij één van die aanslagen werd politievrouw Hadar Cohen door Palestijns vuur gedood. De berichtgeving over deze aanslag was opnieuw verhullend en misleidend. De NOS kwam aanzetten met de kop ‘Aanslag in Jeruzalem: een agent en drie Palestijnen dood’, en Elsevier, NU.nl en De Telegraaf maakten het bont met de titel boven een van het ANP overgenomen bericht: `Israëlische politie schiet Palestijnen dood die controlepost aanvallen’. In beide gevallen werd aan het einde van de berichten weer het aantal slachtoffers aan Palestijnse en Israëlische kant genoemd. Op de site van het CIDI werd een artikel geplaatst over deze aanslag, waarbij Hadar omgekomen is. Uit dit artikel blijkt duidelijk dat de Palestijnen toch echt de werkelijke daders waren, en bovendien dat bij het door de mainstream media herhaaldelijk noemen van het aantal slachtoffers aan beide kanten elke context ontbreekt. Ook in Het Parool en Trouw tijdens de afgelopen maand weer verhullend taalgebruik bij berichten over Palestijnse terreur.


Open brief aan Marcel Gelauff van de NOS
Ratna Pelle, medewerker van Israël-Palestina.Info, schreef op 21 februari een open brief aan Marcel Gelauff, hoofdredacteur van NOS Nieuws, die op de website van IPI werd geplaatst. Hierin verzoekt zij de NOS/Gelauff om zorgvuldiger en minder bevooroordeeld te berichten over het conflict tussen Palestijnen en Israëli’s, en stelt voor om ook eens een reportage te maken over bijv. de propaganda van Hamas, die via kinderprogramma’s en videoclips al jong Jodenhaat en een ideologie van jihad zaait onder Palestijnse kinderen. In die brief wordt verder o.a. gewezen op de `dubbele moraal’ van de NOS ten aanzien van dit conflict. Door het taalgebruik in artikelen en reportages krijgen de Palestijnen vaak het voordeel van de twijfel. Dit blijkt uit bijvoorbeeld een opmerking als: `Volgens een mensenrechtenorganisatie heeft Israël vorig jaar 1800 huizen op de Westoever gebouwd voor Joodse kolonisten. De internationale gemeenschap is fel tegen deze uitbreidingsprojecten’. Die laatste zin doet er feitelijk niet toe, maar wordt hier wel gemeld omdat volgens de internationale gemeenschap Israël vooral schuldig is aan het voortduren van het conflict. De Palestijnen zijn op zijn minst even schuldig, maar toch wordt nooit vermeld hoe vaak de mede door het Westen gefinancierde PA televisie videoclips uitzendt waarin geweld tegen Israël wordt verheerlijkt. Uit diverse reportages van Monique van Hoogstraten, maar ook korte berichten op de NOS site, blijkt dat de Palestijnen vooral als slachtoffer worden gezien en Israël vooral als dader. Gelauff heeft op de brief gereageerd, en ontkent dat men niet objectief en onbevooroordeeld bericht over het conflict. Wordt vervolgd...


Lezing 'de wijze van berichtgeving over Israël in de media', toegespitst op BDS
Het Genootschap Nederland-Israël afdeling Leeuwarden, organiseerde op 23 februari een lezing met als thema: `de wijze van berichtgeving over Israël in de media’. Deze lezing werd gehouden door Drs. M.S. Slager-van Sijs van WAAR. Tijdens haar lezing lichtte mevrouw Slager het ontstaan en de geschiedenis van de BDS toe, plus de huidige activiteiten daarvan, zoals bijv. het `inspecteren’ van supermarkten op 'besmette' (Israëlische) producten. BDS stelt zich ten doel om wat zij zien als de bezetting van 'Palestina' (in feite zowel de Westelijke Jordaanoever en Gaza als Israël) te beëindigen, o.a. door niet te investeren in bedrijven die deze bezetting in stand houden en bedrijven die daarvan profiteren (dit laatste wordt breed gezien). Bovendien eist zij dat ook de Nederlandse regering sancties oplegt aan Israël. Ook valt de BDS beweging artiesten lastig die in Israël willen optreden, en oefent sterke druk op hen uit om dit niet te doen. Uit de lezing bleek duidelijk dat BDS juridisch gezien geen gegronde argumenten heeft en de zogenaamde inspecties van supermarkten onwettig zijn. Bovendien rijzen er allerlei bezwaren tegen BDS. In Frankrijk is er al een verbod op het boycotten van Israël en in Engeland, de VS, Canada en Duitsland wordt inmiddels ook bezwaar tegen BDS gemaakt. Toch is en blijft BDS heel gevaarlijk. De beweging heeft namelijk een grote invloed op het imago van Israël en weet het onwetende publiek geraffineerd te bespelen. Een samenvatting van deze lezing verschijnt binnenkort op de mediablog van WAAR.